ความรู้ทั่วไปเกี่ยวกับวิทยาศาสตร์

ความรู้พื้นฐานทางวิทยาศาสตร์ 

  1. หลายร้อยล้านปีของวิวัฒนาการที่ผ่านมา การศึกษาในเชิงวิทยาศาสตร์พบว่า ธรรมชาติได้ให้กําเนิดสิ่งมีชีวิตบนโลก ในภาวะที่เกิดสนามแม่เหล็กไฟฟ้าที่มีช่วงคลื่นความถี่ต่ำพิเศษเท่านั้น เป็นเพราะช่วงคลื่นความถี่ต่ำพิเศษนี้เอง ที่ทําให้เซลล์สิ่งมีชีวิตเจริญเติบโต และพัฒนากระบวนการเมตาโบลิซึม (metabolism)ได้อย่างปกติ
  

 2. ในปี ค.ศ.1994 กิลเมน และรอดเบลล์ นักวิทยาศาสตร์ 2 ท่านได้รับรางวัลโนเบล จากการค้นพบและพิสูจน์ว่า เซลล์ ร่างกายมนุษย์สามารถติดต่อสื่อสารซึ่งกันและกันได้ โดยใช้สัญญาณคลื่นความถี่ต่ำพิเศษ ประมาณ 7.8 Hz ซึ่งสัญญาณเหล่านี้ จะนําข้อมูลที่สําคัญทั้งหมดเข้าไปช่วยในกระบวนการด้านเคมีชีวภาพ และด้านฟิสิกส์ของร่างกาย

   3. นักบินอวกาศที่สหรัฐอเมริกาและรัสเซีย เกิดอาการอ่อนเพลีย ปวดเมื่อยตัว มึนศีรษะ เมื่อทํางานอยู่ในอวกาศนานๆ จนในที่สุด องค์การนาซ่าจึงต้องสร้างสนามแม่เหล็กเทียมขึ้นในสถานีอวกาศโดยให้สนามแม่เหล็กดังกล่าว มีค่าความถี่ 7.8 Hz/รอบ/วินาที ซึ่งเท่ากับสนามแม่เหล็กโลก “โรคอวกาศ” จึงหายไป

ในประเทศญี่ปุ่นได้มีการวิจัย และพบว่าโครงเหล็กที่เป็นแผ่นของตึกสูงๆ เป็นฉนวนที่กันเอาสนามแม่เหล็กโลกออกไปจากพื้นที่ภายในอาคาร เป็นสาเหตุให้คนเจ็บป่วยได้ และด้วยเหตุนี้เอง การพักผ่อนตากอากาศโดยพาตัวเองไปอยู่ในท่ามกลางภูเขา แม่น้ำ ทะเล จึงเปิดโอกาสให้คนเราได้รับการอาบไล้จากสนามแม่เหล็กโลก เพิ่มพลังชีวิตให้กับร่างกาย
  4.สสารทุกชนิดจะมีการปล่อยการสั่นรัวของคลื่นความถี่ในจังหวะที่แตกต่างจากการสั่นรัวของคลื่นความถี่ต่ำตามธรรมชาติของเซลล์ สิ่งมีชีวิตทั้งมนุษย์ สัตว์ และพืช คลื่นความถี่เหล่านี้ไม่ว่าจะมาจากสารเคมี แบคทีเรียและไวรัส ที่เข้าสู่ร่างกาย หรือโดยเฉพาะอย่างยิ่ง จากรังสีคลื่นแม่เหล็กไฟฟ่า (EMR) ที่แผ่กระจายอยู่บริเวณรอบๆ ตัวเรา เช่น จากสถานีส่งไฟฟ้าแรงสูง เสาไฟฟ้าแรงสูง สถานีส่งคลื่นวิทยุเพื่อการติดต่อสื่อสารต่างๆ จากอุปกรณ์เทคโนโลยีชั้นสูงใกล้ตัว เช่น โทรศัพท์ มือถือ คอมพิวเตอร์ คลื่นไมโครเวฟ * ฯลฯ ล้วนแล้วแต่ทําให้เซลล์ในร่างกายได้รับการสั่นรัวของคลื่นความถี่ ในจังหวะที่แตกต่างจากการสั่นรัวของคลื่นความถี่ต่ำตามธรรมชาติ ชนิดเดียวกับเซลล์ของร่างกายทําให้เกิดการรบกวนเบี่ยงเบนสัญญาณการติดต่อสื่อสารของเซลล์ การทํางานของระบบเมตาโบลิซึมของร่างกายบกพร่อง เกิดความเสียหายต่อระบบภูมิคุ้มกันและ DNA ในเซลล์ ส่งผลให้เกิดโรคร้ายแรงต่างๆ ตามมา ฉะนั้นคนที่อาศัยอยู่ในเมืองหนาแน่นที่เต็มไปด้วยการแผ่กระจายของรังสีคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้า จากอุปกรณ์เทคโนโลยี ที่อํานวยความสะดวกต่างๆ จะมีอายุโดยเฉลี่ยสั้นกว่า และมีสุขภาพอ่อนแอกว่า คนที่อาศัยอยู่ในชนบทที่ปลอดคลื่นรังสีแม่เหล็กไฟฟ้า (Electromagnetic Radiation - EMR) *ผลเสียต่างๆที่เกิดจากน้ำมือของมนุษย์นั้น เมื่อทราบแล้วแต่เรายังต้องพึ่งพามันอยู่ ปัจจุบันมนุษย์ก็ผลิตคิดค้นตัวช่วยออกมาแก้ไข ทำให้อันตรายนั้นหายไปหรือสร้างภาวะสมดุลให้กลับมาได้ด้วยเช่นเดียวกัน และสามารถสาธิตให้ทุกคนสัมผัสได้ง่ายๆอีกด้วย

5. ในปี ค.ศ.1986 เกิดเหตุการณ์รั่วของสารกัมมันตภาพรังสีนิวเคลียร์ ที่โรงงานเชอร์โนบิล ประเทศรัสเซียซึ่งมีผลทําให้คนหลายแสนคนบาดเจ็บ และล้มตาย ทางรัฐบาลรัฐเซียได้ส่งผู้ป่วยที่รอดชีวิตไปรักษาตัวตามโรงพยาบาลต่างๆ หลายแห่ง แต่มีผู้ป่วยกลุ่มหนึ่งที่ถูกส่งตัวไปรักษาที่บริเวณเทือกเขาคอเคซัส สามารถรักษาตัวให้หายได้เป็นปกติในเวลาอันรวดเร็วกว่าผู้ป่วยบริเวณอื่นๆ รัฐบาลรัสเซีย จึงให้ความสนใจเป็นอย่างมากและได้มอบหมายให้ ดร.อิเกอร์ สเมียร์นอฟ เป็นหัวหน้าทีมนักวิทยาศาสตร์ ไปสํารวจหาข้อมูลที่ทําให้คนกลุ่มนี้หายอย่างรวดเร็ว และพบว่าพวกเขาได้ดื่มน้ำพุจากเทือกเขาคอเคซัส ในอดีตคนที่อาศัยอยู่บริเวณเทือกเขาคอเคซัส จะถูกเรียกว่า “คอเคเซี่ยน” ซึ่งจะเป็นมนุษย์ที่ตัวใหญ่และแข็งแรงมาก เป็นที่ทราบและพิสูจน์มาหลายชั่วอายุคนว่าน้ำจากน้ำพุภูเขาธรรมชาติ บริเวณเทือกเขาคอเคซัส ช่วยเสริมสุขภาพทําให้ดูอ่อนกว่าวัย และมีอายุยืนนาน รวมทั้งช่วยกําจัดโลหะหนักสารพิษ และสารที่ก่อให้เกิดอาการแพ้จากสิ่งมีชีวิต

วิทยาศาสตร์หมายถึงอะไร...

วิทยาศาสตร์ หมายถึง ความสามารถในการคิดที่ต้องอาศัยกระบวนการทางสติปัญญา ความคิดและประสบการณ์เดิมของบุคคลมาประกอบกัน

เพื่อแก้ปัญหาที่ประสบในสถานการณ์ที่กำหนดมาให้ ซึ่งวัดได้จากแบบทดสอบวัดความสามารถในการแก้ปัญหาที่ผู้วิจัยสร้างขึ้นโดยอาศัยวิธีการทางวิทยาศาสตร์

ประกอบด้วย 4 ขั้นตอนดังนี้

1. ขั้นระบุปัญหา หมายถึง ความสามารถในการระบุปัญหาที่สำคัญที่สุดภายในขอบเขตที่เกี่ยวกับสถานการณ์ที่กำหนดไว้

2. ขั้นตั้งสมมติฐาน หมายถึง ความสามารถในการคิด วิเคราะห์ ระบุสาเหตุที่เป็นไปได้ที่ทำให้เกิดปัญหา โดยพิจารณาจากข้อเท็จจริงในสถานการณ์ที่กำหนดให้

3. ขั้นพิสูจน์หรือทดลอง หมายถึง ความสามารถในการคิดค้นหาวิธีแก้ปัญหาให้ตรงกับสาเหตุของปัญหาหรือนำเสนอข้อมูลเพิ่มเติม  เพื่อนำไปสู่การแก้ปัญหาที่ระบุไว้อย่างสมเหตุสมผล

4. ขั้นสรุปผลและนำไปใช้ หมายถึง ความสามารถในการอธิบายผลที่ได้จากการใช้วิธีการแก้ปัญหาทางวิทยาศาสตร์นั้นสอดคล้องกับปัญหาที่ระบุไว้หรือไม่  หรือผลเป็นอย่างไร สามารถนำไปใช้ได้

ห้องปฎิบัติการเคมี

การหาน้ำตาลจากมันสำปะหลัง

ที่มาและความสำคัญ

                เนื่องจากการขอขึ้นราคาน้ำตาลทราย   น้ำตาลทรายขาดแคลนมีการกักตุน  ขาดตลาด  ที่มีขายก็ราคาแพง  ชาวไร่อ้อย  พ่อค้าออกมาเรียกร้อง  สมาชิกในกลุ่มจึงเกิดแนวคิดว่า  น้ำตาลทรายน่าจะได้มาจากพืชชนิดอื่นบ้างที่มีต้นทุนการผลิตต่ำ  จากการที่ได้รับประทานแป้งข้าวหมากพบว่า  แป้งข้าวหมากซึ่งทำจากข้าวเหนียว  มีรสจืด  แต่พอเป็นแป้งข้าวหมากแล้วกับมีรสหวานเข้มแสดงว่า   ข้าวเหนียวสามารถทำเป็นน้ำตาลได้  แต่ราคาข้าวเหนียวแพงกว่าน้ำตาลมาก  จึงคิดว่า  มันสำปะหลัง ซึ่งมีรสคล้ายข้าวเหนียวและเหนียวเหมือนกัน  น่าจะนำมาทำน้ำตาลได้

วัตถุประสงค์การทดลอง

1. เพื่อทดลองทำข้าวหมากจากหัวมันสำปะหลัง                                                 
2. เพื่อศึกษาการทำน้ำตาลจากหัวมันสำปะหลังและศึกษาคุณลักษณะของน้ำตาล

สมมติฐานของการศึกษาค้นคว้า

                มันสำปะหลังซึ่งมีรสคล้ายข้าวเหนียวและเหนียวเหมือนกัน  สามารถนำมาทำน้ำตาลได้

ตัวแปรทีเกี่ยวข้อง

ตัวแปรต้น              มันสำปะหลัง

ตัวแปรตาม            ปริมาณน้ำตาลที่ได้

ตัวแปรควบคุม       ปริมาณหัวมันสำปะหลังปริมาณลูกแป้ง  ระยะเวลาในการหมัก

อุปกรณ์และวัสดุที่ใช้ในการศึกษา

1. มันสำปะหลัง     

2. ลูกแป้งข้าวหมาก

3. หม้อ กระทะ ลังถึง           

4. เครื่องชั่ง  

5. เตาแก๊ส          

6. บีกเกอร์           

7. มีด

   

วิธีดำเนินการศึกษา

             วิธีนำเนินการศึกษาการทำน้ำตาลจากมันสำปะหลังมีดังนี้

1. ศึกษาการหาน้ำตาลจากมันสำปะหลัง

            1.1. ชั่งหัวมันสำปะหลังด้วยน้ำหนัก 2 กิโลกรัมปลอกเปลือกออกล้างให้สะอาดหั่นเป็นท่อนๆ นำมานึ่งในลังถึงให้สุกทิ้งไว้ให้เย็น

1.2. ใช้ลูกแป้ง 20 กรัม ขูดให้เป็นผงโรยลงบนหัวมันสำปะหลังให้ทั่วหมักทิ้งไว้ 2 วัน สังเกตและทำการบันทึกผล

2. หลังจากหมักทิ้งไว้ 2 วันแล้วจะเกิดน้ำหวานหลั่งออกมานำมาแยกออกจากหัวมันที่ได้ทำการหมักไว้
    2 วันโดยการกรอง

                2.1. นำน้ำหวานที่ได้จากการกรองแล้วมาเคี่ยวจนสังเกตวาเกิดความเหนียว

                2.2. นำน้ำหวานที่ได้จากการเคี่ยวแล้วมาใส่ในภาชนะ แม่พิมพ์ ฯลฯ ทิ้งไว้ให้เย็น

                2.3. นำมาบดเพื่อในการใช้ประโยชน์ต่อไป 

3. นำหัวมันสำปะหลังที่ได้จากการแยกน้ำหวานออกนำไปเลี้ยงสัตว์

การทำปฏิกิริยาของลูกแป้ง

ในลูกแป้งข้าวหมากจะมีเชื้อราสกุล Mucor sp., Amylomyces sp. ซึ่งสามารถสร้างเอนไซม์อมิเลสออกมาย่อยแป้งในมันสำปะหลังให้เป็นน้ำตาล น้ำตาลหรือน้ำหวานที่ได้จากการย่อยมันสำปะหลังนี้ เรียกว่า น้ำต้อย มีความหวานประมาณ 30-40 องศาบริกซ์ (ปริมาณน้ำตาลคิดเป็นกรัม ของน้ำซูโครสต่อ 100 มิลลิลิตร) น้ำต้อยที่ย่อยได้ในระยะแรกช่วงวันที่ 1 และ 2 ยังไม่ค่อยหวานจัด เพราะแป้งยังถูกย่อยไม่ -สมบูรณ์ จะเริ่มหวานจัดประมาณวันที่ 3 และถ้าหมักไว้นานสัปดาห์จะมีกลิ่นเหล้าอ่อน ๆ เนื่องจากมียีสต์บางชนิด เช่น ยีสต์ในสกุล Sacchacomyces sp., หมักน้ำตาลในมันสำปะหลังเป็น แอลกอฮอล์ จึงควรเก็บมันสำปะหลังไว้ในตู้เย็นเมื่อหมักได้ที่แล้ว

มันสำปะหลัง + ยีสต์ ( ลูกแป้ง )                 น้ำตาลซูโครส

ผลการทดลอง

                ตาราง แสดงปริมาณหัวมัน น้ำหวาน น้ำตาลจกการทดลองดังนี้

ทดลองครั้งที่	ปริมาณหัวมัน (g)	น้ำหวานที่ได้  (g)	น้ำตาลที่ได้ (g)
1	2000	800	160
2	1000	500	110
3	2500	1250	275
4	1000	450	100
5	2000	1000	220
เฉลี่ย	17000	800	173

                จากการทดลองพบว่า  หัวมันสำปะหลังสามารถทำน้ำตาลได้คิดเป็นร้อยละได้ดังนี้

น้ำตาลที่ได้            =  ปริมาณน้ำตาลที่ได้  ×  100
                                             ปริมาณหัวมัน

                                =  170 × 100

                                        1700

                                =  10 %

                ดังนั้นหัวมันสำปะหลัง 1700 กรัม จะให้ปริมาณน้ำตาล 10 %

               

                คุณลักษณะของน้ำตาลมีสีน้ำตาลขุ่นคล้ายน้ำน้ำตาลโตนดหวานแหลม  กลิ่นหอม สามารสนำมาประกอบอาหารคาวหวานได้เช่นเดียวกับน้ำตาลได้

สรุปผลการทดลอง

                                        1.หัวมันสำปะหลังทำน้ำตาลได้อัตราส่วนหัวมันสำปะหลัง 1700  กรัม จะให้ปริมาณน้ำตาล 10% น้ำตาลที่ได้มีสีน้ำตาลขุ่นรสหวานแหลม

ประโยชน์ของโครงงาน

                1. เป็นแนวทางในการทำน้ำตาลที่นำมาประกอบอาหารบริโภคได้

                2. กากที่ได้จากการแยกออกจากน้ำหวานนำไปเลี้ยงสัตว์ได้

                3. มันสำปะหลังเป็นพืชในท้องถิ่น  ปลูกง่ายนอกจากใช้ประโยชน์อย่างอื่นแล้วการทำน้ำตาลเป็นทางเลือกหนึ่งที่คนในชนบทสามารถทำขึ้นเพื่อใช้ในครัวเรือนได้เหมาะสมกับเศรษฐกิจในปัจจุบันนี้

ข้อเสนอแนะ

                1. ควรทดลองนำส่วนที่ที่หมักข้าวหมากไปทำอย่างอื่น เช่น ปล่อยใช้เป็นน้ำสมสายชู จะได้น้ำสมสายชูหัวมันหรืออาจได้วุ้นจากหัวมันก็ได้

                2. ควรศึกษาหัวมันชนิดอื่นที่มีมากในท้องถิ่น

จัดทำโดย

1. นายวีระยุทธ        ขาวคง

2. นายพลเดช         กั่วสิริกุล

3. นายสาวิช            ทองโอ

    ชั้นมัธยมศึกษา 4/1



กิจกรรมโครงงานวิทยาศาสตร์ ม.ต้น

จัดทำโดย

1. เด็กหญิงณัฐกานต์       รังษี               ชั้น ม.2/1

2. เด็กหญิงสุดาพร          หลีนะ             ชั้น ม.2/1

3. เด็กหญิงอังคณา         อาจกูล           ชั้น ม.2/1

4. เด็กหญิงสุภาวดี          รัตนะ              ชั้น ม.2/1

5. นางสาวเยาวลักษณ์    เพชรคง         ชั้น ม.3/1

6. นางสาวสุรัสวดี           ทองขวัญ       ชั้น ม.3/1

7. นางสาวมัณฑิรา         วงศ์วิวัฒน์      ชั้น ม.3/1

8. นางสาววรรณชนก      คงสิน             ชั้น ม.3/1

9. นางสาววนิดา              พรหมสังข์     ชั้น ม.3/3

10. เด็กหญิงลักษิกา        เทพสุวรรณ    ชั้น ม.2/1

แบตเตอรี่ รียูช

ที่มาและความสำคัญ

              แบตเตอรี่เป็นแหล่งพลังงานที่สามรถพกพาไปไหนมาไหนได้  และเป็นแหล่งพลังงานของอุปกรณ์ไฟฟ้า เมื่อหมดอายุการใช้งานแบตเตอรี่ดังกล่าวจะถูกนำไปทิ้งรวมกับขยะชุมชน  โดยขาดเทคโนโลยีในการกำจัดที่ถูกต้องทำให้เกิดสารพิษบนเปื้อนในสิ่งแวดล้อม  ซึ่งแบตเตอรี่เป็นวัตถุมีพิษที่มีสารเคมีหลายชนิดปนอยู่  ถ้ากำจัดไม่ถูกวิธีอาจเกิดอันตรายได้

จุดประสงค์

1. เพื่อลดการผลิตแบตเตอรี่ใหม่และนำแบตเตอรี่รีไซเคิลมาใช้เพื่อเป็นการทดแทน

สมมติฐาน

แบตเตอรี่ที่นำมารีไซเคิลแล้ว สามารถใช้งานได้ใหม่อีกครั้ง

อุปกรณ์

1. แบตเตอรี่ที่เสื่อม ( หมดอายุการใช้งาน )

2. ชุดสายไฟพร้อมคีมปากจระเข้

3. มัลติมิเตอร์

สารเคมี

1. กรดซัลฟิวริก ( H₂SO₄)

2. น้ำกลั่น ( H₂ O)

3. ไฮโดรเจนเปอร์ออกไซด์ ( H₂O₂ )

4. น้ำใบชะมวง

วิธีการทดลอง

 วิธีการทดลองที่ 1

1. นำแบตเตอรี่ที่เสื่อมสภาพมาวัดกระแสไฟฟ้า

2. นำแบตเตอรี่มาล้างด้วยน้ำอุ่น 1 - 3 ครั้ง

3. นำแบตเตอรี่มาล้างด้วยไฮโดรเจนเปอร์ออกไซด์ ( H₂O₂ ) อีกครั้ง

4. นำน้ำกลั่นที่ผสมด้วยกรดซัลฟิวริก ( H₂SO₄) มาใส่แบตเตอรี่แล้วปิดฝาให้สนิท

5. ตรวจสอบแบตเตอรี่ด้วยเครื่องมัลติมิเตอร์ว่ามี กระแสไฟฟ้าในตัวแบตเตอรี่หรือไม่  ถ้าไม่มีกระแสไฟฟ้าก็ลองทำการทดลองใหม่อีกครั้ง

วิธีการทดลองที่ 2

1. นำแบตเตอรี่ที่เสื่อมสภาพมาวัดกระแสไฟฟ้า

2. นำแบตเตอรี่มาล้างด้วยน้ำอุ่น 1 - 3 ครั้ง

3. นำแบตเตอรี่มาล้างด้วยไฮโดรเจนเปอร์ออกไซด์ ( H₂O₂ ) อีกครั้ง

4. นำน้ำกลั่นที่ผสมด้วยน้ำใบชะมวงมาใส่แบตเตอรี่แล้วปิดฝาให้สนิท

5. ตรวจสอบแบตเตอรี่ด้วยเครื่องมัลติมิเตอร์ว่ามี กระแสไฟฟ้าในตัวแบตเตอรี่หรือไม่  ถ้าไม่มีกระแสไฟฟ้าก็ลองทำการทดลองใหม่อีกครั้ง

จัดทำโดย

1. นายสิริวัฒน์                    บุญมาก

2. นายระพีพันธ์                  แซ่แต่

3. นายอานนท์                    ชุมสกุล

4. นายรณชัย                       รักนุ้ย

    ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4/1

Science Show

- การทดสอบความบริสุทธิ์ใจ

- ฟองมหัศจรรย์

จัดทำโดย

1. นางสาวนุชนาฎ           ขวัญนิมิตร

2. เด็กหญิงวัชราภรณ์      ทิพย์ศรี

    ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3/1

  การไทเทรตหาความสามารถในการลดกรดของยาลดกรด

ที่มาและความสำคัญ

เนื่องจากในปัจจุบันได้มีการผลิตยาลดกรดออกมาหลายยี่ห้อซึ่งมีส่วนประกอบของสารในยาลดกรดหลายประเภท เช่น  คาร์บอเนต  ไฮดรอกไซด์  ไฮโดรเจนคาร์บอเนตและซิลิเกต  โดยส่วนมากแล้วยาในแต่ละยี่ห้ออาจจะมีประสิทธิภาพในการลดกรดแตกต่างกัน ดังนั้นจากความรู้เรื่องการไทเทรตเราจึงได้ทำการทดลองความสามารถของยาลดกรดโดยเราจะเลือกมาเพียงแค่ตัวยาที่มีส่วนประกอบของสารประเภทคาร์บอเนตและไฮดรอกไซด์เท่านั้นเพื่อทดสอบว่าในยาลดกรดทั้งสองชนิดนี้มีประสิทธิภาพในการลดกรดมากน้อยเพียงใดและเพื่อเปรียบเทียบว่ายาลดกรดชนิดใดมีประสิทธิภาพมากกว่ากัน เพื่อเป็นผลในการเลือกซื้อยาลดกรดได้อย่างมีประสิทธิภาพ

จุดประสงค์ของการทดลอง

1.เพื่อศึกษาชนิดของสารเคมีที่ส่งผลต่อการสะเทินกรดภายในกระเพาะอาหาร

            2.เพื่อเปรียบเทียบปฏิกิริยาเคมีที่ได้ในสารประกอบแต่ละชนิดในยาลกกรด

สมมติฐาน

            ยาลดกรดแต่ละชนิดมีความสามารถในการลดกรดที่แตกต่างกัน

ตัวแปรที่เกี่ยวข้อง

ตัวแปรต้น               - ยาลดกรดชนิด A

                                 - ยาลดกรดชนิด B

ตัวแปรตาม             - ความสามารถในการลดกรดของยาลด

                                 - กรดทั้งสองชนิด

ตัวแปรควบคุม        - ปริมาณของยาลดกรด

         - ปริมาณของสารละลาย HCl / NaOH

                                 - ปริมาณของอินดิเคเตอร์

ขอบเขตการศึกษา

- ยาลดกรดที่วางจำหน่ายทั่วไปในร้านขายยาในอำเภอย่านตาขาว

วัสดุอุปกรณ์

1. เครื่องชั่ง

2. ยาลดกรดชนิดที่มีแคลเซียมคาร์บอเนตและแมกนีเซียมไฮดรอกไซด์

3. สารละลายมาตรฐาน  HCl 0.2 mol/l

4. สารละลายฟีนอล์ฟธาลีน

5. บิวเรตต์

6. น้ำกลั่น

7. ขวดรูปชมพู่

8. ปิเปตต์

9. สารละลายมาตรฐาน NaOH 0.2 mol/l

10. ขาตั้งบิวเรตต์

11. แท่งแก้วคน

12. กรวยแก้ว

13. หลอดหยด

14. กระดาษกรอง

15. ขวดวัดปริมาตร

16. ตะเกียงแอลกอฮอล์

วิธีการทดลอง

1. นำยาลดกรดชนิดเม็ดบดละเอียด 1 กรัม ใส่ในบีกเกอร์ขนาด 100 ลูกบาศก์เซนติเมตร

2. เติมน้ำกลั่นในบีกเกอร์ จำนวน 100 ลูกบาศก์เซนติเมตร

คนให้ทั่ว

3. เติมสารละลาย HCl เข้มข้น 1.0 โมลต่อลูกบาศก์เดซิเมตร

ครั้งละ 1 ลูกบาศก์เซนติเมตร เขย่สังเกตการณ์เปลี่ยนแปลง  จนกระทั่งไม่มีฟองแก๊สเกิดขึ้น เติมสารละลาย HCl 1 ลูกบาศก์เซนติเมตร เขย่า บันทึกปริมาตรของ HCl ที่ใช้หมดไป

4. อุ่นสารผสมในข้อ 3 ให้ร้อนเป็นเวลา 1 นาที กรองด้วยกระดาษกรอง ล้างบีกเกอร์ด้วยน้ำกลั่น 2 - 3 ครั้ง

5. รินของเหลวที่กรองได้ลงในขวดวัดปริมาตร 100 ลูกบาศก์เซนติเมตร ชะล้างบีกเกอร์ด้วยน้ำกลั่น 2 - 3 ครั้ง จากนั้นเทสารรวมกันลงในขวดวัดปริมาตร  เติมจนถึงขีดมาตรฐาน ปิดจุกพลิกคว่ำ - หงาย เพื่อให้สารละลายผสมกัน   

6. ปิเปตสารละลายในข้อ 5 มา 10 ลูกบาศก์เซนติเมตร  ใส่ในขวดรูปกรวย หยดเมทิลออเรนจ์เป็นอินเคเตอร์ สังเกตสี นำมาไทเทรตด้วยสารละลาย  NaOH เข้มข้น 0.1 โมลต่อลูกบาศก์เดซิเมตร บันทึกปริมาตรของ NaOH ที่เกิดปฏิกิริยาพอดีกับสารละลายในข้อ 5

7. ทำการทดลองซ้ำในข้อ 6 จนได้ผลใกล้เคียงกัน  มีปริมาตรต่างกันไม่เกิน 0.2 ลูกบาศก์เซนติเมตร จากนั้นหาปริมาตรเฉลี่ยของ NaOH ที่ใช้

ผลการทดลอง

ชนิดของยาลดกรด	ปริมาตร NaOH ที่ใช้ไปในการทดลอง( cm 3  )			เฉลี่ย ( cm 3  )
	ครั้งที่ 1	ครั้งที่ 2	ครั้งที่ 3
1. ยาชนิด A     (คาร์บอเนต)	0.65	0.6	0.7	0.65
2. ยาชนิด B     (ไฮดรอก -     ไซด์)	0.35	0.4	0.4	0.38

ความสามารถในการลดกรดของยาชนิด A

1. ปริมาตร  NaOH ที่ใช้ในการไทเทรตเฉลี่ย   0.65 cm ³

2. สารละลายกรดที่ใช้ทำปฏิกิริยากับยาลดกรดมีปริมาณ 50 - 0.65  =  49.35 cm ³

3. คิดเป็นโมลของกรดที่ใช้ไป  0.1 × 49.35 × 0.001 = 0.004935 mole                      

เพราะฉะนั้นยาลดกรดมีความสามารถในการลดกรด

0.004935 mole/g

ความสามารถในการลดกรดของยาชนิด B

1. ปริมาณ  NaOH ที่ใช้ในการไทเทรต เฉลี่ย0.38 cm ³

2. สารละลายกรดที่ใช้ทำปฏิกิริยากับยาลดกรดมีปริมาณ 50 - 0.38 =  49.62 cm ³

3. คิดเป็นโมลของกรดที่ใช้ไป 0.1 × 49.62 × 0.001 = 0.004962 mole

เพราะฉะนั้นยาลดกรดมีความสามารถในการลดกรด

0.005 mole/g

สรุปผลการทดลอง 

จากการทดลองพบว่ายาลดกรดชนิด B มีประสิทธิในการลดกรดได้ดีกว่ายาลดกรดชนิด A

ยาลดกรดประเภทคาร์บอเนต

ยาลดกรดชนิดที่มี CaCO₃ เป็นองค์ประกอบเมื่อเติมสารละลายกรด HCl ลงไปจะเกิดปฏิกิริยาดังนี้

CaCO₃ (s) + 2 HCl (aq)               CaCl₂ (aq) + H₂O (l) + CO₂ (g)

ยาลดกรดประเภทไฮดรอกไซด์

ยาลดกรดชนิดที่มี  Mg (OH) ₂ เป็นองค์ประกอบเมื่อเติมสารละลายกรด HCl ลงไปจะเกิดปฏิกิริยาดังนี้

Mg (OH) ₂ (s) + 2HCl (aq)            MgCl₂ (aq) + H₂O (l)

ข้อเสนอแนะ

นอกจากเราจะนำการไทเทรตมาใช้ในการหาความสามารถของยาลดกรดแล้วยังนำมาใช้ในการหาปริมาณไนโตรเจนในดิน  การหาคลอไรด์ในน้ำ เป็นต้น

จัดทำโดย

1. นายวีระยุทธ                 เที่ยงธรรม

2. นางสาวนุชนาท           ช่วยหวัง

3. นางสาวธัญญารัตน์      กี่สุ้น   

    ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4/1